Z pewną taką nieśmiałością zadzwoniłem do zupełnie nieznanej mi osoby z forum klubowego, i zaproponowałem, żeby zabrała mnie na zlot. Yamada i jego żona okazali się bardzo miłymi ludźmi i nasza wspólna podróż wypaliła od pierwszego strzału. Dzięki Nim mój udział w zlocie zaczął się już na podjeździe przed domem.
Na szczęście trochę pobłądziliśmy po drodze i dzięki temu odkryliśmy ruiny Zamku Bolczów. Zostawiliśmy samochód na leśnym parkingu i powędrowali pod górkę. Jakoś zamki zwykle stoją na wzniesieniach. Ten był tylko ruiną, ale malowniczą a taki spacer dobrze nam zrobił po ponad dwóch godzinach spędzonych w samochodzie.
Pomimo wydłużonego dojazdu, zdążyliśmy na miejsce z takim zapasem czasu, że Yamada postanowił zrobić jeszcze przedwieczorny rekonesans. Zdążyliśmy dojść do Pielgrzymów i zrobić na rozgrzewkę parę zdjęć. Niby nie daleko, ale jak się gada zamiast patrzeć na oznakowanie szlaków, to zawsze jest okazja do nadłożenia jeszcze godziny drogi na około.
Wieczorem dałem się namówić na oglądanie wschodu słońca nad Śnieżką. Prawdę mówiąc zauroczyły mnie nocne i świtowe zdjęcia Hadesa, który przyjechał jeszcze dzień wcześniej i nocował w schronisku na górze. Nawet jednak wtedy musiał wstać o nieludzkiej porze. Nasza grupa po pierwsze, nie wstawała tak wcześnie, a dwa, mieliśmy do przejścia znacznie więcej. Tak więc świt zastał nas nie na szczycie ale w lesie. Ale wrażenie i tak było ogromne.
Dzięki Wam za wspólną wędrówkę, a tobie Klikaczu za pozytywne, górskie zakręcenie.
Zresztą Śnieżka i tak tonęła w chmurach, więc z oglądania świtu nic by nie wyszło.
Śnieżka, Śnieżka i po Śnieżce. Na górę trzeba było wejść, bezwzględnie. Nawet jak ktoś nie lubi chodzić w tłumie, to przecież nie można było się poddać. Zresztą jak się jest w górach, to trzeba oglądać widoki, i już!
Prawdziwym odkryciem dla mnie było jednak przejście na czeską stronę, zobaczenie bagna jak w tundrze, schroniska Lućna Buda i przejście na Kozí Hřbet. Naprawdę warto było odbić nieco z głównego szlaku i zobaczyć coś nowego. Dzięki Klikaczu za to, że mnie namówiłaś.
W niedzielę, po śniadaniu wszyscy ruszyli w swoje drogi powrotne do domów. I jakoś tak bez umawiania się, prawie wszyscy postanowili zahaczyć o Zamek Bolków. Na szczęście dla fotografujących słońce dopisało i można było nie tylko porozmawiać jeszcze chwilę dłużej, ale również dopstrykać brakujące zdjęcia. Sam zamek wygląda niedostępnie, ale na szczęście w dzisiejszych czasach szturmują go jedynie turyści i dzikie wino.
A po zejściu z zamku jeszcze ostatnie "cześć - cześć" i do samochodów. Później jeszcze parę godzin w drodze i powrót na codzienną stronę lustra, do rzeczywistości.