Po pierwsze jesteśmy dumni z tego, że Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia ma siedzibę w Katowicach, po drugie z tego, że Wojciech Kilar mieszkał w Katowicach, no i w końcu sama siedziba NOSPRu jest niezależnym powodem do dumy.
Ciężko jest zbudować salę koncertową na światowym poziomie tuż koło ruchliwej trasy tranzytowej, w centrum dużego miasta. Dlatego też budynek ten składa się z warstwy zewnętrznej, zawierającej pomieszczenia biurowe i siedzibę orkiestry oraz z wewnętrznej betonowej kapsuły, która mieści w sobie właściwą sale koncertową. Całość robi wrażenie.
Hol jest prawie czarno biały. Białe ściany korytarzy i marmury oraz czarna kapsuła sali koncertowej. Nawet goście na takie wydarzenie ubierają się głównie na biało czarno. Jedynie drewno poręczy i z rzadka jakiś kolorowy żakiet łamią tą surową tonację.
A w środku za to panuje zupełnie inna atmosfera. Po sprawdzeniu biletów surowe do tej pory światło staje się nagle ciepłe, a wnętrze zdaje się być z całkiem innej bajki. Błyszcząca czerń betonowych ścian, ciepłe drewno i wielka przestrzeń zdawały się obiecywać nam niezwykłe doznania. No i obietnicy tej dotrzymały.
W pewnym momencie muzycy zaczęli się schodzić i trzeba było już schować aparat. Jeszcze tylko chwila na dostrojenie się do pierwszych skrzypiec i rozpoczął się koncert. Mój ulubiony 1. Koncert fortepianowy b-mol Czajkowskiego. Pomyślałem, że chyba muszę kupić lepsze kolumny, bo w domu, z płyty CD to tak nie brzmi jak na żywo ;)
Kolejny raz mogłem użyć aparatu dopiero wtedy gdy dyrygent i orkiestra przyjmowali aplauz widowni. Biedak się nachodził, bo wywoływano go wiele razy.
Postanowiłem wkrótce tu jeszcze wrócić, i to nie tylko na koncerty. Sama architektura i otoczenie tego miejsca wydają się być magiczne dla fotografa.
Więcej o tym miejscu można doczytać tutaj . No i oczywiście zapraszam na koncerty :)
